Time to Leave (2005)

(มีบรรยายไทยแล้ว)

กำกับ: François Ozon
เขียนบท: François Ozon
นักแสดง: 

Melvil Poupaud ... Romain
Jeanne Moreau ... Laura
Valeria Bruni Tedeschi ... Jany (as Valeria Bruni-Tedeschi)
Daniel Duval ... Le père
เวลา: 81 min
ประเทศ: France
ภาษา: French | English | German

แนว: Drama

Subtitle: English/ไทย

 Le Temps qui reste หรือ Time to Leave ได้เข้าฉายในสาย Un Certain Regard ที่คานส์  นำแสดงโดย เมลวิน ปูโปต์(Time Regaimed,The 15 Year Old Girl), จีนน์ มอโร(Jules and Jim, Elevator to The Gallows), วาเลอเรีย บรูนิ เทเดสซี่(5x2) เล่าเรื่องของ Romain ชายหนุ่มวัย 30 ปีที่พบตนเองมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่เดือน  จากตัวอย่างเห็นได้ชัดว่าหลังจากชายหนุ่มรู้ตัวว่าชีวิตจะเหลืออีกไม่นาน  เขาได้ย้อนกลับไปค้นหาอดีตที่ผ่านมาอีกครั้ง ซึ่งทำให้เราได้เห็นชีวิตรักในตอนโต  วัยรุ่น วัยเด็ก จนถึงดำดิ่งในช่วงแรกเกิดเลยทีเดียว แล้วภาพปริศนาสุดท้ายนั้นเล่ามันคืออะไร 

Time to Leave เป็นอีกหนึ่งงานที่แม้จะไม่ได้รับรางวัลจากคานส์  แต่ก็ได้รับคำชมล้นหลาม หนังได้เข้าฉายในเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติโตรอนโต  ประเทศแคนาดา

ตัดตอนมาจาก http://www.popcornmag.com/index2.php?option=content&task=view&id=362&pop=1&page=0

โรแมง (เมลวิล ปูโปด์) ตัวละครเอกใน Time to Leave ของ ฟรองซัวส์ โอซง (8 Women, Swimming Pool,5x2)ก็คิดตนเองยังพอมีเวลาถมเถสำหรับทุกเรื่องเขาเป็นเกย์หนุ่มช่างภาพแฟชั่นชื่อดังที่คิดว่าใครๆก็จะต้องมาสยบแทบเท้าตัวเอง ไม่เคยยอมให้ใครไม่พอใจอะไรก็อาละวาด มะเร็งร้ายกำลังจะพรากเขาไปเช่นกันในอีก 2-3เดือนข้างหน้า ทันทีที่ทราบผลการวินิจฉัยโรแมงก็มองโลกไมเหมือนเดิมอีก กล้องที่ดูฉับไวในช่วงแรกกลับเอื่อยเฉื่อยเชื่องช้าบางทีโรแมงอาจจะยื้อให้เวลาผ่านไปให้น้อยที่สุดชายหนุ่มตัดสินใจไม่บอกข่าวนี้กับใครเขายังคงมึน งงกับที่บ้านโดยเฉพาะกับพี่สาวบอกเลิกแฟนหนุ่มที่เขายังรักสุดหัวใจลาขาดจากงานที่กำลังไปได้ดีบุคคลเพียงคนเดียวที่รับรู้ข่าวร้ายคือ ย่าซึ่งนานๆเขาจะไปเยี่ยมที ด้วยเหตุผลที่ว่า“ย่าแก่และใกล้จะตายแล้ว เราสองคนเหมือนกัน”Time to Leave เป็นงานที่นุ่มนวลทีเดียวของฟรองซัวส์ โอซง กิมมิกต่างๆ ที่เคยมีในงานชิ้นก่อนๆ ลดน้อยถอยลง เป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะตายแล้วเราจะได้ทุกอย่างและจะจัดการทุกเรื่องให้ดีตามประสงค์ โอซงทำให้เห็นว่า บางเรื่องที่โรแมงพยายามสะสางไม่ได้จบลงอย่างบริบูรณ์กระทั่งการขอร่วมรักครั้งสุดท้ายกับแฟนหนุ่มมันก็ยังล้มเหลว หนังเรื่องนี้เป็นงานที่ดูส่วนตัว มากเหลือเกินสำหรับฟรองซัวส์ โอซงเขาไม่ได้ให้ตัวโรแมงทำอะไรเพื่อใคร...ทุกอย่างนั้นเพื่อบำบัดจิตใจที่โหยหา และพยายามระงับความฟุ้งซ่านระหว่างเฝ้ารอความตาย
(เรียบเรียงจาก บทความของ ธีปนันท์ เพ็ชร์ศรี )
 

A successful fashion photographer (Poupaud) is a gay man with terminal cancer. Slowly coming to terms with his situation he is cruel to his lover, has refused chemotherapy, nasty to his pregnant sister and uncommunicative to his loving and supportive parents.

Romain, 31, a photographer, learns that a malignancy may kill him within a few months. Decisions: treatment? work? how to tell his lover and his family. He remembers the sea and himself as a child. He stares in the mirror. He''s cruel: facing death, he pushes people away - what''s the point? He visits his grandmother to tell her; on the way, he chats briefly with a waitress. He looks at old photos, visits a childhood tree house. He takes pictures. Returning from his grandmother''s, he stops for food and sees the waitress, Jany, again. She makes a request. He returns to an empty flat - his lover has left. Can Jany''s proposition give him a way to move past self-pity?

รางวัลที่ได้รับและเสนอชื่อ